Miałam już odpoczywać, nie włączać komputera, nie stukać w klawiaturę. Pospać dłużej, a przynajmniej poleżeć. Ale ja kocham te poranki, kiedy cały dom śpi, a ja mogę zaparzyć sobie ulubioną herbatę i napisać kilka słów. A po 39. tygodniach ciąży nasuwają mi się różne refleksje i chciałam się z nimi podzielić.

Takiej ciąży jak moja życzę każdej kobiecie. I co prawda pierwszy trymestr był fatalny, ale o tym szybko się zapomina. Do 10. tygodnia kompletnie opadłam z sił, ciągle mnie coś łapało: jak nie przeziębienie, to zapalenie pęcherza, o problemach żołądkowych już nie wspomnę. Nie byłam w stanie przyswoić niczego, co do tej pory jadłam. Banany i orzechy były „za suche” a szpinak „zbyt zielony”. Czułam się jak po grubej imprezie, kiedy otwierasz oczy i żałujesz, że się obudziłeś. Boli cię każdy centymetr ciała, a jednak wstajesz i wędrujesz do lodówki, bo pojawił się głód. Otwierasz ją i zamykasz tak szybko, jak tylko to możliwe, by już nie czuć żadnego zapachu. Ale to mija. W tym czasie i tak sporo podróżowałam, a to pozwalało odciągnąć myśli od złego samopoczucia.

Drugi trymestr to był absolutny wystrzał energii. Wstawałam o 5. rano, bo chciałam już działać i szkoda mi było dnia. W tym czasie zaliczyliśmy dwie przeprowadzki, mnóstwo weekendowych wyjazdów w góry, a nawet wypad na Grenlandię. Dużo pracowałam, czytałam, trenowałam.

W trzecim trymestrze siły mnie nie opuściły, ale brzuch rzeczywiście zaczął rosnąć i ok. 30. tygodnia zrozumiałam, że to była moja ostatnia przebieżka. Czy brakowało mi biegania? Pewnie spodziewacie się, że już przebieram nogami i nie mogę się doczekać dnia, kiedy wskoczę w buty biegowe. Otóż wcale nie. Owszem, kiedy patrzę na cudowną pogodę za oknem, albo kiedy kibicuję tak jak w zeszłym tygodniu podczas maratonu w Rotterdamie, aż czuję jak wypełnia mnie to ciepło, te emocje, mam gęsią skórkę. Wiem, że bardzo chciałabym ruszyć przed siebie, znowu poczuć ten wiatr na twarzy i przez godzinę być samej ze sobą, zacząć planować starty. Ale to nie jest tak, że siedzę tutaj i ubolewam. Ogromną frajdę sprawiło mi to, że wreszcie znalazłam czas na pilates i jogę. Pokochałam treningi wzmacniające w domu i to wszystko sprawiło, że do samego końca mam dużo energii, siły i chęci do działania. Nie bolały mnie plecy, nie miałam żadnych problemów z kręgosłupem. Jasne, w ostatnich dwóch tygodniach tej energii jest już nieco mniej, a Nelka z każdym dniem jest coraz większa, jednak pracowałam i ćwiczyłam do samego końca. Nie zrobiłam sobie wolnego, bo jestem tym typem, który musi się czymś zajmować, by nie zwariować 😉 Kończę kolejną książkę i w dalszym ciągu nie ma ona nic wspólnego z karmieniem czy usypianiem dzieci. Po klasyce wkręciłam się teraz w kryminały. Za „dzieciowe” wezmę się, gdy mała przyjdzie na świat i będę wiedziała, co mnie interesuje, jakich informacji szukam. No i całe to gotowanie! Pierwszy raz w życiu z taką przyjemnością siedziałam w garach i piekarniku, ale to podobno zupełnie normalne.

Ale najważniejsze jest inne odkrycie. Uświadomiłam to sobie wczoraj na spacerze.
„Wiesz co? Ja po prostu nie mogę doczekać się dnia, kiedy wyjdziemy ze szpitala i będę na siłach zabrać małą na dłuższy spacer w moim ulubionym parku. Na bieganie przyjdzie czas” – powiedziałam wczoraj do mojej mamy, która przyleciała nas odwiedzić. I to jest piękne! Dotarło do mnie, że powoli oswajam się ze wszystkim, nabrałam cierpliwości i spokoju. Nie myślę w kategoriach: „Oby tylko jak najszybciej wrócić do treningów”. Jasne, bardzo chcę wrócić do formy, jak każda kobieta z pasją, i z ogromną przyjemnością będę o tym pisać w najbliższych miesiącach. Jednak przede wszystkim chcę, żebyśmy byli cali, zdrowi i mieli czas dla siebie, bo to jest prawdziwe szczęście. Co do reszty – zorganizujemy się 🙂

Trzymajcie za nas kciuki!

Tutaj znajdziecie wszystkie artykuły, gdzie pisałam o treningach w ciąży, diecie i w ogóle o wszystkim co z ciążą związane: http://pannaannabiega.pl/tag/ciaza/